สู้..สู้..

เสาร์นี้ได้คุยกับอาจารย์(essay) ตอนแรกคิดว่าจะรอดไหมเนี่ย? มันยากนะจะเขียนยังไงว๊า....ศัพท์อะไรก็ยังรู้ไม่มากยอมรับในเรื่องของความจำ มีปัญหามาก(แก่แล้ว..เออหนอคำพูดนี้ใครเป็นคนแรกที่คิดนะหยาบคายมากเลย) ก็ท้อๆเหมือนกันว่าคิดผิดหรือเปล่าเนี่ย (ผิดที่แก่..ใครแซว??) ด้วยวิชานี้วิชาเดียวที่ทำให้คิดว่าจะลาออก..มันเริ่มถอดใจแล้วเขียนไม่ได้อะไรก็ไม่รู้ ย๊าก..ยากน่ะ...แต่น้องๆหลายคนก็ให้กำลังใจ(น้องเองก็ไม่รู้เรื่องเหมือนกัน..) แล้วพอได้มาคุยกับอาจารย์ซึ่งสวย..ประหาร (ความรู้สึกตอนนั้นนะ) อาจารย์ก็พูดให้กำลังใจดีมากๆ จะเริ่มปูให้ใหม่เลยแต่ก็ให้เราตั้งใจและพยายามด้วย..ค่ะอาจารย์... ความรู้สึกนะมันดีขึ้น..ดีขึ้น.. จากตอนแรกนะคือพอจะถึงวันเสาร์มีเรียน essay ตอนเช้า ยังไงล่ะไม่ชอบ ไม่ปรารถนา ไม่ต้องการ เครียด..เครียดมากตั้งแต่เริ่มเรียนวิชานี้มา. ทำงานในโรงบาลและในชีวิตไม่เคยคิดกินยาคลายเครียด แต่ขอโทษ..ต้องกิน ณ บัดNow ก็บอกแล้วไงว่ามันยากง่ะ...แต่จะพยายามใหม่ เพราะดูดูแล้วอาจารย์ใจดี อยากให้เราทำได้และตั้งใจสอน จะสู้ค่ะอาจารย์..